اینجا هیچ‌ کس سر جای خودش نیست! / بردیه تا تهران، حکایت دکتر سعید 

 
شوشان - امیر حریزاوی : 

در سال‌های ۱۳۷۶ تا ۱۳۸۰ مدیر مدرسه راهنمایی بردیه بودم؛ بردیه روستایی کوچک در پنج کیلومتری جاده سوسنگرد به بستان، با مردمی از سادات، حیدری‌ها، باوی‌ها و… .  
معلمانش، مردانی متعهد و یک‌دل، برای تحقق اهداف آموزشی و پرورشی دانش‌آموزان جان می‌گذاشتند: رحیم هاشمی‌راد (چلداوی)، نبی حیدری، صادق سواریان، فیصل ساکی، حسین سواعدی، عبدعلی حیدری، احمد کروشاوی، عبدالهادی بیت‌حردان، عارف سیلاوی، حبیب داغری کریم، عبود جلالی، فواد طایی، یعقوب سبهانی و دکتر سعید انصاری.  

میان همه این نام‌ها، نام *دکتر سعید انصاری* چون ستاره‌ای در شب می‌درخشید؛ مردی با مدرک تکنولوژی آموزشی، پیشگام در آشنایی با دنیای کامپیوتر و تنها معلمی که می‌توانست آموزش را وارد عصر فناوری کند.  

پیش از آمدنش به بردیه به عنوان آموزگار در دبستان ابتدایی مالک اشتر روستای سویدانی تدریس می‌کرد. توانایی‌هایش زبانزد اهل آگاه بود، اما صدای این توانمندی هرگز به گوش مسئولان نرسید. بارها به اداره گفتم:  
 «این مرد را دریابید! علمش را به همه معلمان بدهید! آینده را با او بسازید!» 

اما چون به نماینده و حلقه‌های تملقی‌اش وصل نبود، منطقه از گوهر نایابش محروم شد.  

سال‌ها گذشت و او به شاهین‌شهر اصفهان رفت؛ همان‌جا که ارزشش را فهمیدند. در دانشگاه‌ها تدریس کرد، در بخش فناوری اطلاعات آموزش و پرورش منصوب شد، و مسیرش به افتخاراتی برسد که امروز برای منطقه ما رؤیاست:  
- دکترای تخصصی «فناوری آموزشی» از دانشگاه هندوستان
- - تدریس در دانشگاه هلسینکی فنلاند  
- سخنران و استاد بین‌المللی در کنفرانس‌های علمی آسیا و اروپا  
- تسلط کامل بر چهار زبان بزرگ دنیا (انگلیسی، عربی، فرانسوی، آلمانی)  
- مولف و مترجم ده‌ها مقاله و کتاب تخصصی در زمینه آموزش نوین  
- تنها مدرس رسمی هوش مصنوعی در دانشگاه‌های مطرح تهران در حال حاضر
- - مسافرت به ۶۵ کشور جهان  

این همه افتخار، محصول کسی بود که اینجا برایش پست و جایگاه ندادند؛ او را به گوشه روستا فرستادند و زیر پای بی‌سوادان متملق دفنش کردند.  

اینجا معیار، نزدیکی به نماینده است، نه لیاقت. و این بیماری فقط مخصوص این دوره مجلس نیست؛ همه ادوار گرفتار همین آفت بوده‌اند. سوسنگرد، هویزه و بستان پر از «سعید»هایی‌اند که زیر پای بی‌سوادان متملق دفن شدند.  

امید ما، برچیدن این معیار پوسیده است؛ روزی که همچون مناطق برخوردار کشور، هر شایسته‌ای بر جای خود بنشیند. این ممکن نیست مگر با انتخاب نماینده‌ای شایسته و آگاهانه مردم؛ 
  
*«هیچ‌کس سر جای خودش نیست!»* 
إِنَّ ٱللَّهَ لَا یُغَیِّرُ مَا بِقَومٍ حَتَّى یُغَیِّرُوا۟ مَا بِأَنفُسِهِمْ [رعد: ۱۱]